Aan de andere kant van die berg…

Als je werkt aan visie en visie-ontwikkeling en je zit vooraan in de innovatie is je werk niet altijd makkelijk. Je loopt voor de rest van de mensen uit, in de wereld van overmorgen. Om je heen zit vaak slechts een handje vol mensen die het begrijpt en met je mee denkt. Je hebt wat steun aan de early-adopters (13%) die jou ideeën ook zien, ondersteunen en oppakken. Dat is echter ook nog steeds een klein groepje. De eerste echt grote groep volgers komt daarna pas met 34%. Tussen deze early-adopters en de early majority zit vaak ook nog een groot gat (waar Geoffrey Moore het boek Crossing the Chasm over schreef) Dit alles maakt het werk van deze eerste 2,5% soms tot een lastig en eenzaam bestaan.

In mijn werkveld zie ik dat terug in de afgelopen jaren van de ontwikkeling rond Cloud, Apps en Bring-Your-Own-Device (BYOD). Deze ontwikkelingen worden (werden) niet altijd begrepen door organisaties en dan met name de IT-afdelingen. Dat is niet vreemd; het is een dusdanig grote verandering in de manier van werken en denken, dat dit veranderingsproces behoorlijk wat tijd kost.

Daar waar je mensen raakt in hun dagelijks werk en hun manier van werken, lokt dat automatisch een reactie uit. In het begin van de introductie van cloud computing was de reactie van de business zelf al snel positief, maar die van de ICT vaak niet. In de afgelopen jaren heb ik de nodige FUD voorbij zien komen over cloud computing. Het is daarbij altijd makkelijk om te roepen “dat werkt bij ons niet”. Ook Apps en BYOD (zoals iPad) waren dat lot lang beschoren (en soms nog steeds). Dit vaak tot dat er een grotere adoptie vanuit de business zelf plaats vond en dus ICT wel moest mee bewegen.

Het is soms lastig om over dit soort ontwikkelingen te praten met collega ICT-ers omdat men deze ontwikkelingen als een bedreiging ziet voor hun vak. Zoals een collega ooit tegen mij daar over zei: “het is lastig praten met een kalkoen over kerst”.

Bij dit alles zoeken de mensen in de 2,5% al snel steun bij elkaar, om gezamenlijk te kijken naar manieren om deze veranderen en vaak ook cultuurverandering door te kunnen voeren. De ‘innovators’ en ‘early-adaptors’ die dit alles doen, zijn echter ook vaak mensen die gedreven worden door passie en hun gedachtegoed bijna als een soort evangelie proberen uit te dragen. Hier komt ook leiderschap bij kijken; mensen meenemen op een (gedachte)reis.

Een zeer gewaardeerde collega en vriend, die ons recent ontvallen is, heeft mij een hoop geleerd over het werken in de 2,5% categorie. Hij twitterde daar ooit het volgende filmpje over wat mij altijd is bij gebleven:

Daarbij gaf hij aan: “ook al heb je het gevoel dat je alleen staat te dansen en iedereen denkt dat je gek bent, zolang jij geloofd in het doel.. blijf gewoon door gaan en de rest volgt wel…”  En soms duurt het even voor de rest volgt. En sta je daar best een tijdje alleen… voor lul…

Zodra er echte passie bij komt kijken, zien we echter ook dat het gemakkelijker wordt om mensen te inspireren en ze mee te nemen op reis. Zeker als je hierbij oprecht en transparant communiceert, zoals hij mij ook leerde.

De reis naar de nieuwe IT-wereld is niet altijd makkelijk, maar voor steeds meer organisaties wel noodzakelijk om te kunnen overleven en overmorgen weer echte meerwaarde en innovatie aan de business te kunnen leveren. De ‘innovators’ en ‘early-adaptors’ moeten deze zware kar wel trekken en tenminste de eerst 68% mee op sleeptouw nemen; zij hebben tenslotte een beeld bij deze wereld van overmorgen en de mogelijke reis er naar toe.

Een andere collega van mijn verwoordde dat ooit mooi tijdens een strategiesessie:

“Wij staan allemaal op een grote dorre weide. En dat is een niet al te plezierige omgeving. <De innovator> is over die hoge berg met sneeuwtoppen geweest, naar de andere kant. Hij heeft aan die andere kant grote groene weides met de mooiste bloemen gezien, en vertelt ons daar nu over. Wij staan nu voor de vraag ‘hoe gaan wij allemaal over die berg komen’ ? Voor de een is dit een makkelijkere opgave dan voor de ander. Daarnaast willen we eigenlijk onderweg niemand verliezen.”

Ik heb veel zaken van hem mogen leren op het visie- en leiderschapsvlak, maar uit eindelijk ook mogen zien: het leven is niet altijd even makkelijk voor de mensen die verder kunnen kijken dan de rest.

<Geschreven voor een zeer inspirerende collega, die mijn aanspoorde om meer te bloggen en kennis te delen… en die zijn gezin, vrienden en ik te vroeg moet missen>